Zaskroniec zwyczajny (Natrix natrix) to jeden z najczęściej spotykanych węży w Europie, w tym w Polsce. 

Jest gatunkiem niejadowitym i zupełnie nieszkodliwym dla człowieka. Dorosłe osobniki osiągają długość od 1 do 1,5 metra, choć mogą zdarzać się dłuższe. 

Zazwyczaj ma oliwkowozielony lub szarozielony grzbiet z drobnymi czarnymi plamkami, a brzuch jest jasny. 

Charakterystyczne są dwie żółte lub białe plamy za oczami, które przypominają "uszka" i są jego cechą rozpoznawczą.
Zaskrońce zamieszkują wilgotne środowiska, takie jak brzegi rzek, jezior, bagna czy lasy łęgowe. Można je spotkać również w ogrodach lub na łąkach, szczególnie w pobliżu zbiorników wodnych. Nie stanowi zagrożenia dla człowieka, ponieważ nie ma jadu. W sytuacji zagrożenia często udaje martwego, przewracając się na plecy i wydzielając nieprzyjemny zapach. Czasem syczy lub wykonuje pozorne ataki. Żywi się głównie płazami, takimi jak żaby i traszki, rybami oraz drobnymi gryzoniami. Poluje głównie w wodzie.

Samica składa od 10 do 40 jaj w wilgotnych miejscach, takich jak kompostowniki, ściółka czy pnie drzew. Jaja rozwijają się przez około 8-10 tygodni. Młode węże są niezależne od momentu wyklucia i mierzą około 15 cm długości.

Zaskrońce odgrywają istotną rolę w ekosystemach, kontrolując populacje płazów i innych małych zwierząt. Same są pokarmem dla większych drapieżników, takich jak bociany, czaple czy lisy. W Polsce zaskroniec jest gatunkiem chronionym. Jego populacja jest jednak narażona na zagrożenia związane z niszczeniem siedlisk, używaniem pestycydów oraz nieświadomym zabijaniem przez ludzi, którzy błędnie biorą go za żmiję.